92 ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ»

Εδώ και περισσότερο από ένα μήνα, 400 εργάτες της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» στον Ασπρόπυργο Αττικής, μαζί με 50 απολυμένους συναδέλφους τους, βρίσκονται σε απεργία διαρκείας, δίνοντας έναν αποφασιστικό αγώνα.

Στα τέλη Οκτωβρίου η εργοδοσία απαίτησε από τους εργαζομένους 5ωρη εργασία με αντίστοιχη μείωση των μισθών τους κατά 40%. Η γενική συνέλευση των εργατών της Χαλυβουργικής απέρριψε την πρόταση κι η εργοδοσία προχώρησε σε 34 εκδικητικές απολύσεις. Αμέσως οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας, με σκοπό όχι μόνο να παρθούν πίσω οι απολύσεις, αλλά και να μην περάσουν τα σχέδια του αφεντικού της Χαλυβουργικής και μεγαλοβιομηχάνου Νίκου Μάνεση για μειώσεις των μεροκάματων και εργασία εκ περιτροπής ή για μερικές ώρες.

Το αφεντικό της Χαλυβουργικής, όμως, προχώρησε ακάθεκτο. Την ώρα που οι χαλυβουργοί συμμετείχαν στην γενική απεργία της 1ης Δεκεμβρίου, ανακοίνωσε 16 ακόμα απολύσεις, ανεβάζοντας τον αριθμό τους στις 50. ..!

Μέχρι και σήμερα οι απεργοί δίνουν έναν αδιαμεσολάβητο αγώνα αξιοπρέπειας ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της εργασίας τους. Στο πλευρό τους στέκεται ολόκληρη η τοπική κοινωνία του Θριασίου, ενώ πλήθος πολιτών συνδράμουν υλικά στον αγώνα των απεργών. Συλλογικότητες και εργαζόμενοι από κάθε γωνιά της επικράτειας δείχνουν την συμπαράσταση τους, δημιουργώντας ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης.

Ο αγώνας των εργατών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης και κατ’ επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας που δέχεται τη σφοδρή επίθεση του κράτους και των αφεντικών.

Η αποφασιστικότητα που δείχνουν σηματοδοτεί την επιθυμία για ζωή απέναντι στη καθημερινή μιζέρια της επιβίωσης στην οποία οι κυρίαρχοι μας περιορίζουν.

Η απεργία των χαλυβουργών μάς εμπνέει, γεμίζοντάς μας δύναμη κα αισιοδοξία για τους καθημερινούς αγώνες που δίνουμε στους χώρους εργασίας, στις σχολές, στις γειτονιές, ενάντια στο καθεστώς της βαρβαρότητας και του φόβου που έχουν επιβάλλει στις ζωές μας. Απέναντι στον πόλεμο που δεχόμαστε ―εντατικοποίηση της εργασίας, επισφάλεια, ανεργία, καταστολή, προτάσσουμε τα δικά μας όπλα: την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, τους ακηδεμόνευτους αγώνες, χειραφετημένους από κάθε είδους κομματική-συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Η μάχη των χαλυβουργών είναι και δική μας, και αξίζει να τη δώσουμε μέχρι τέλους.

Γιατί αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα, τότε σίγουρα θα μοιραστούμε την ήττα.