-Όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στο στρατόπεδο υπήρχε μία μάντρα ψηλή που με χώριζε τον "Στρατιώτη" από τον "έξω" κόσμο.
Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι που δεν είχα έξοδο, πηδούσα τη μάντρα και έτρεχα...
ήμουν τυχερός που ΔΕ με πιάνανε.
Αλλιώς θα υπηρετούσα ακόμα.
-Στη μετέπειτα ζωή μου ... χρειάστηκε πολλές φορές να πηδήξω τη "Μάντρα"
και πάντα ήμουν τυχερός!
Και τώρα...
για άλλη μια φορά, άφησα τη μάντρα πίσω μου.
Τώρα αν θά 'μαι τυχερός, δε ξέρω.
ο χρόνος θα το δείξει.
ο χρόνος...
:-))
