Παγκόσμια ημέρα Ποίησης σήμερα

Σε Πλήρη Άρση του Cabotage..!

ΚΑΜΠΟΤΑΖ

Τι είναι και γιατί το καταργούν

Η άρση του καμποτάζ ενάντια στην οποία αγωνίζονται οι ναυτεργάτες έχει μεγάλη σημασία για όλους τους εργαζόμενους της χώρας και ειδικά των νησιών. O όρος «cabotage», δηλαδή «προστατευτισμός», που ισχύει μέχρι τώρα στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, για τη χώρα μας σημαίνει ότι οι θαλάσσιες συγκοινωνίες πρέπει να εκτελούνται από πλοία με ελληνική σημαία και ελληνικά πληρώματα.

Αυτός ο «προστατευτισμός» είχε επιβληθεί για την κάλυψη συγκεκριμένων αναγκών. Δύο από τα βασικά στοιχεία αυτού του «προστατευτισμού», είναι οι οργανικές συνθέσεις των πλοίων και η δεκάμηνη υποχρεωτική δρομολόγηση και επάνδρωση των πλοίων.

Συγκεκριμένα, τα πληρώματα των ακτοπλοϊκών πλοίων καθορίζονται από το ΠΔ 177/74 το οποίο ορίζει τον αριθμό του πληρώματος, τις ειδικότητες των ναυτεργατών, με μία κουβέντα τις οργανικές συνθέσεις των πλοίων. Οι οργανικές συνθέσεις (σύνθεση και αριθμός πληρώματος) έχουν άμεση σχέση και με την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα, καθώς συνδέονται και με τη χρήση των σωστικών μέσων. Δηλαδή στην ώρα της κρίσης με βάση τη λεγόμενη «υποδιαίρεση» του πληρώματος, το κάθε μέλος του πληρώματος έχει και συγκεκριμένο πόστο (ο καθένας σε μία από τις σωστικές βάρκες, στα «βαρελάκια» κ.ά.).

Η δεκάμηνη υποχρεωτική επάνδρωση και δρομολόγηση των ακτοπλοϊκών πλοίων αφορά τόσο το δικαίωμα στη δουλειά με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, όσο και τη στοιχειώδη ακτοπλοϊκή σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική Ελλάδα και μεταξύ τους, άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες είναι ενταγμένες στον αμυντικό σχεδιασμό της χώρας. Σε όλα αυτά βέβαια έχουν βάλει τη σφραγίδα τους οι αγώνες του ναυτεργατικού κινήματος.

Οι ανάγκες του πολυεθνικού κεφαλαίου οδήγησαν στον κανονισμό 3577 που εκδόθηκε από την Ευρωπαϊκή Ενωση το 1992, και ο οποίος προβλέπει την άρση κάθε προστατευτισμού στις εσωτερικές θαλάσσιες συγκοινωνίες και επί της ουσίας είναι η εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ στη θάλασσα.

Αυτό, γίνεται σαφές από τον πρόλογο του κειμένου του Κανονισμού που αναφέρει: «Η κατάργηση των περιορισμών στην παροχή υπηρεσιών θαλάσσιων μεταφορών εντός των κρατών - μελών είναι αναγκαία για την εγκαθίδρυση της εσωτερικής αγοράς, ότι η εσωτερική αγορά περιλαμβάνει ένα χώρο, στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των προσώπων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων. Κατά συνέπεια, η ελεύθερη κυκλοφορία των υπηρεσιών πρέπει να εφαρμοστεί στις θαλάσσιες μεταφορές εντός των κρατών - μελών. Της ελευθερίας αυτής πρέπει να επωφεληθούν οι πλοιοκτήτες της Κοινότητας»!

Η άρση του καμποτάζ άρχισε να εφαρμόζεται στην ακτοπλοΐα σταδιακά από το 2001 με το νόμο 2932 της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο ενσωματώθηκε στην ελληνική νομοθεσία ο κανονισμός 3577, χειροτερεύοντας δραματικά το ήδη σαθρό θεσμικό πλαίσιο στην ακτοπλοΐα. Ενώ από το 2010 εφαρμόστηκε πλήρως στα κρουαζιερόπλοια.

Στην ακτοπλοΐα η σταδιακή εφαρμογή έδωσε ώθηση στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου με τη δημιουργία μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων (GRIMALDI, MIG και SEA STAR CAPITAL έλεγχαν το καλοκαίρι του 2011 το 80% των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών), στην επιθετικότητα του εφοπλιστικού κεφαλαίου και χειροτέρεψε την κατάσταση των ναυτεργατών στα καράβια, τη συγκοινωνιακή εξυπηρέτηση των νησιών.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: Αυξήσεις - φωτιά στα εισιτήρια, παροπλισμός του 60% των ακτοπλοϊκών πλοίων κάθε χειμώνα απομονώνοντας νησιά, ενώ οι εφοπλιστές αρνούνται να δρομολογήσουν πλοία αν δεν τους συμφέρει ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες. Επισφράγισμα είναι οι χοντρές επιδοτήσεις που τσεπώνουν με την πατέντα των άγονων γραμμών (120 εκατ. ευρώ μόνο για το 2011). Το γεγονός ότι ακόμα στα ακτοπλοϊκά πλοία παραμένουν ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα, ότι τηρείται η υποχρεωτική 10μηνη δρομολόγηση και επάνδρωσή τους, οφείλεται ακριβώς στους αγώνες των ναυτεργατών.

Τώρα, όπως φαίνεται, εφοπλιστές και η συγκυβέρνησή τους επιδιώκουν να «τελειώνουν», προωθώντας την πλήρη εφαρμογή του κανονισμού στην ακτοπλοΐα, που σημαίνει κατάργηση και του τελευταίου προστατευτισμού. Δηλαδή κατάργηση της 10μηνης υποχρεωτικής δρομολόγησης και επάνδρωσης των πλοίων, «κατάργηση» των ναυτεργατών με συγκροτημένα εργασιακά δικαιώματα και συνδικαλιστική εκπροσώπηση, επιβολή της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας, όπως ισχύει στα κρουαζιερόπλοια, διαμορφώνοντας ένα εφιαλτικό τοπίο και για τους νησιώτες και για την ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα.