Σήμερα, καθώς τα νέα από τη Σέλμα και τη Σαϊγκόν
δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα σαν ραδιενεργή τέφρα,
επιστρέφω για να δω
τη γαλήνια, σπουδαία εικόνα που αγαπώ.
Εδώ τόπος και χρόνος λούζονται στο φως
ο οφθαλμός σαν τον οφθαλμό της πίστεως πιστεύει.
Το ορατό και το οικείο
διαλύονται στους ιριδισμούς, γίνονται
απατηλή ύλη φωτός
που δεν υπήρξε, υπήρξε, αενάως υπάρχει.
Ω, φως, ιδωμένο σαν διάθλαση μέσ' από δάκρυα.
Ιδού η αύρα του κόσμου
που ο καθένας μας έχει απολέσει.
Ιδού η σκιά της χαράς του.
"Τα νούφαρα του Μονέ"
by Robert Hyden
(Μετάφραση Γιάννης Παλαβός)
Those Winter Sundays
(of English)
Monet's Waterlilies by Robert Hyden
Today as the news from Selma and Saigon
poisons the air like fallout,
I come again to see
the serene, great picture that I love.
Here space and time exist in light
the eye like the eye of faith believes.
The seen, the known
dissolve in iridescence, become
illusive flesh of light
that was not, was, forever is.
O light beheld as through refracting tears.
Here is the aura of that world
each of us has lost.
Here is the shadow of its joy.
