Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

από την Παρέμβαση του σ. Γιώργη Τούσσα στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος



ΤΟΥΣΣΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο δίνουν ουσιαστική απάντηση στην ανάλυση που εμφανίζει την ελληνική αστική τάξη άπραγη, υποταγμένη, την Ελλάδα υπό κατοχή.

 Θέτουν το ζήτημα της ενδιάμεσης θέσης της Ελλάδας με εξαρτήσεις από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. 

Οτι, δηλαδή, λόγω ανισομετρίας υπερτερεί η δύναμη του ισχυρότερου, κάθε αστική τάξη για να προωθήσει τα συμφέροντά της εντάσσεται προσωρινά ή μονιμότερα σε κάποιον άξονα, 
αλλάζει θέση
αναζητά καλύτερους όρους στον ανταγωνισμό,
στη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων που εκπροσωπεί στη χώρα της.

Οι διαφωνούντες, που υποτιμούν ή παραγράφουν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, για να υποβαθμίσουν το καίριο ζήτημα της ωριμότητας των υλικών προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού προσπερνούν απλουστευτικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα μονοπώλια.

Επί της ουσίας, υποβαθμίζουν απλουστευτικά μεγάλους οικονομικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε όλους τους κλάδους, στη βιομηχανία συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας, της μεταποίησης, στις τηλεπικοινωνίες, στον τουρισμό, στις μεταφορές κ.ά.

Οι διαφωνούντες, που υποτιμούν ή παραγράφουν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, προσπερνούν απλουστευτικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα μονοπώλια.

Οι Ελληνες εφοπλιστές κατέχουν το 2ο μεγαλύτερο στόλο στο κόσμο. 

Αυτό το αναμφισβήτητο στοιχείο δείχνει το μέγεθος της σύγκρουσης της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να γίνει η ναυτιλία εργαλείο στα χέρια του λαού. 

Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Μπορεί να γίνει στα πλαίσια ενός ενδιάμεσου διαχειριστικού σταδίου ή από μια «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση» που εξ αντικειμένου θα διατηρήσει την καπιταλιστική εφοπλιστική ιδιοκτησία;

Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση, που πιέζουν το Κόμμα μας να εγκλωβιστεί, να εκτιμήσει και να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες στην ακτοπλοΐα με κεντρικό σχεδιασμό, σύγχρονα πλοία, φτηνά εισιτήρια, απρόσκοπτη σύνδεση των νησιών;

Να οργανώσει τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία;

Αυτό είναι ουτοπία, θέση που κοροϊδεύει τον εργαζόμενο λαό.

Λύση δίνει μόνο η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Το Πρόγραμμα του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο εμπλουτίζει την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό και δίνει νέα εφόδια για συγκέντρωση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την ενδυνάμωση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Η Ομιλία του σ. Ελισσαίου Βαγενά στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ



                                                                  ΒΑΓΕΝΑΣ ΕΛΙΣΣΑΙΟΣ

Η συνειδητοποίηση της αντικειμενικής κατάστασης και το μελετημένο, οργανωμένο αντιπάλεμα των δυσκολιών, είναι βασικά στοιχεία, προϋποθέσεις για να ανταποκριθεί το Κόμμα, τόσο στον εύστοχο προσδιορισμό των στόχων, που βάζουμε μέχρι το επόμενο συνέδριο, όσο και στην υλοποίηση καθηκόντων που μπορεί να προκύψουν σε σύνθετες συνθήκες.

Το Κόμμα μας, που είναι εξοπλισμένο με επαναστατική στρατηγική, είναι σε θέση να ανταποκριθεί, τόσο στη σωστή εκτίμηση της κατάστασης, όσο και στο αντιπάλεμα των δυσκολιών και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων - εξελίξεων, μιας και δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η ταξική πάλη είναι διεθνής και διεξάγεται και σε διεθνές επίπεδο...

Η επιδίωξη της οικοδόμησης των διμερών σχέσεων με άλλα κόμματα, των πολυμερών πρωτοβουλιών, της κοινής δράσης, της ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έντονη ιδεολογικο-πολιτική διαπάλη, την αναμέτρηση με τον οπορτουνισμό και την επίδραση που αυτός ασκεί.

Το προηγούμενο διάστημα δουλέψαμε με τη γραμμή του Κόμματος στο Διεθνές Κίνημα.

Σταθήκαμε στο πλευρό των ΚΚ που αντιμετωπίζουν αντικομμουνιστικές διώξεις και στο πλευρό κάθε λαού που αγωνίζεται.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση πήραμε αρκετές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το κύρος του ΚΚΕ ανέβηκε!
Δώσαμε βάρος στο να στεριώσει και να προχωρήσει η «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση»,
ως μια πρώτη μορφή του Κομμουνιστικού Πόλου.

Για το Κόμμα μας είναι ένα μεγάλο καθήκον η συμβολή (με τις θέσεις, τις επεξεργασίες και τη δράση του) στην ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. (...)

Το ΚΚΕ πρέπει και σ' αυτό το μέτωπο να συνεχίσει να κρατά αταλάντευτα τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού και της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.

Σύντροφοι!
Αυτά που κάναμε, αυτά που σχεδιάζουμε να κάνουμε προκύπτουν από τη βασική ανάγκη της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στη βάση της θεωρίας μας και των διδαγμάτων της πάλης μας.
Αντιστοιχούν στο μπόι ενός κόμματος, σαν του δικού μας, που δεν το έχουν βάλει στο χέρι, που δεν μπόρεσαν να το ενσωματώσουν, που έχει ακόμη γερές σχέσεις με εργατικές - λαϊκές μάζες και ξέρει να δουλεύει με αυτές, που συγκρούστηκε και συγκρούεται με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό.

Ενα κόμμα που έχει διαμορφώσει επαναστατικό Πρόγραμμα, που έχει μελετήσει την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, αλλά και της δικής του Ιστορίας, της Ιστορίας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κι έχει βγάλει συμπεράσματα απ' αυτήν.

Τα παραπάνω αποτελούν το εφαλτήριο της δράσης μας και στο διεθνές κίνημα!

Ομιλία Παρέμβαση για τους Μετανάστες στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ


ΑΠΕΡΓΗΣ ΠΑΝΟΣ

-Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η μετανάστευση αποτελεί συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπο παραγωγής και της έντασης των ανταγωνισμών.

-Δεν πρέπει να ενοχοποιείται ο εργάτης που αναγκάζεται να μεταναστεύσει,
αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, που εξαναγκάζει στο να εγκαταλείπει ο εργάτης την χώρα του.

-Ακόμα, έχουμε ταξική υποχρέωση να τους προφυλάξουμε από τους δουλεμπόρους και την εκμετάλλευση και να τους πείσουμε ότι μονόδρομος και εδώ είναι η οργάνωση της πάλης δίπλα στο ΚΚΕ και το ντόπιο ταξικό κίνημα.

Η πείρα από το διεθνές κίνημα, ας περιοριστώ στις σκανδιναβικές χώρες, επιβεβαιώνει απόλυτα την ορθότητα της στρατηγικής του Κόμματός μας.

Η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου και σε αυτές τις χώρες που βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης και είχαν και πιο «νοικοκυρεμένη» οικονομία, είναι πρωτοφανής και ανελέητη.

Εκτός ΕΕ είναι η Νορβηγία, με μισό πόδι εντός και εκτός Ευρωζώνης Σουηδία και Δανία.

Και στις τρεις χώρες οι επίσημες στατιστικές αποκαλύπτουν ότι είναι χρυσός αιώνας για το κεφάλαιο και όχι για τους εργάτες. 

Και μάλιστα με κυβερνώσα αριστερά σε Δανία και Νορβηγία για να πάμε και πιο πέρα και όσο για τη Σουηδία περιμένετε και θα δείτε μόλις αναλάβει η αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκράτες με οπορτουνιστές στις επόμενες εκλογές.

Ελλείψει ταξικού πόλου σ' αυτές τις χώρες, οι όποιες λαϊκές αντιδράσεις χάνονται.
Γίνονται μπούμερανγκ.
Και καταλήγουν οι εργαζόμενοι να προσφέρονται να κάνουν θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση.
Γιατί στις χώρες αυτές ισχύουν κατά πολύ όλα αυτά στα οποία αναφέρονται όλοι αυτοί που μας κάνουν κριτική.
Δηλαδή, οι αριστερές δυνάμεις τα 'χουν βρει μεταξύ τους και έχει επικρατήσει η διαχωριστική γραμμή αριστερά - δεξιά, βαμμένη στα χρώματα κόκκινη, μπλε, με επίκεντρο διαπάλης το νεοφιλελευθερισμό ή τον κεϋνσιανισμό, με αποτέλεσμα το εργατικό κίνημα να βρίσκεται για τα καλά εγκλωβισμένο στα δίχτυα του εργοδοτικού συνδικαλισμού και να φρενάρεται κάθε πρόθεση για ταξική παρέμβαση στη γραμμή της κοινωνικής ειρήνης.

Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα τα στήριξαν οι αντίστοιχες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Και σαμποτάρουν τους αγώνες με κατεύθυνση από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Εχουμε εδώ και δυο εβδομάδες κηρυγμένο από κυβέρνηση και δήμους, λοκ άουτ στα σχολεία για να προλάβουν την απεργία των δασκάλων. 
Αντιδρούν οι δάσκαλοι στην κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης και στο να δουλεύουν περισσότερο με μείωση αποδοχών, αλλά είναι μόνοι τους με ευκαιριακά αιτήματα και θα χάσουν.

Αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός, ούτε κάποιο σφάλμα της στιγμής ή έργο μεμονωμένων προδοτών, αλλά κοινωνικό προϊόν μιας ολόκληρης εποχής που πηγάζει από τη στρατηγική των ΚΚ.

Τα σκανδιναβικά ΚΚ δεν είναι ούτε γαλλικά, ούτε ισπανικά.

Δεν ασπάστηκαν τον ευρωκομμουνισμό και ακόμα σήμερα στηρίζουν το σοσιαλισμό που ζήσαμε στην ΕΣΣΔ.
Ομως το ότι υιοθέτησαν θεωρίες σταδίων που γέννησαν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και επέβαλαν τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, τόσο στη βουλή όσο και στο εργατικό κίνημα, είχε ως αποτέλεσμα την οπορτουνιστική τους διάβρωση και τη διάλυσή τους πριν από 20 χρόνια και ακόμα σήμερα αν και έχουμε προσπάθειες ανασυγκρότησης (εξού και 2-3 ΚΚ σε κάθε χώρα)
 δεν έχει ωριμάσει η ιδεολογικοπολιτική ενότητα για επεξεργασία επαναστατικής στρατηγικής. 
Και από εκεί ξεκινάνε όλα.

Η Ομιλία του σ. Μάκη Παπαδόπουλου στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ



                                                        ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

Αν είχαμε στηρίξει το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, αν βαφτίζαμε κι εμείς ως ριζοσπαστικό το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης έξω από την Ευρωζώνη, τότε η προβολή του 19ου Συνεδρίου θα ήταν φιλική από αστικά ΜΜΕ.

Γιατί τότε θα ήμασταν οι πολιτικά «χρήσιμοι ηλίθιοι» για τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου το οποίο ανταγωνίζεται το αντίστοιχο γερμανικό και αποτελεί τον πρώτο θαλάσσιο μεταφορέα των ΗΠΑ, θα ήμασταν χρήσιμοι για το χρηματοπιστωτικό κέντρο του Λονδίνου.

Τότε θα λιβάνιζαν εμάς, όπως προβάλουν σήμερα τους κάλπικους θεματοφύλακες του 15ου Συνεδρίου, που χρησιμοποιούν επιλεκτικά, διαστρεβλωμένα και κυρίως έξω από τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες της αντιπαράθεσης, τσιτάτα του Λένιν και αποσπάσματα από παλιότερες τοποθετήσεις στελεχών, προσπαθώντας στην πράξη να εμποδίσουν την ωρίμανση της συλλογικής σκέψης του Κόμματος, τον προσανατολισμό να μελετά επιστημονικά την ιστορική ελληνική και διεθνή πείρα, να επικαιροποιεί, να εμπλουτίζει και να διορθώνει συλλογικά αντιφάσεις προηγούμενων επεξεργασιών.

Η φανερή συμφωνία μας για τον προσανατολισμό της δουλειάς δεν αρκεί.

Προτεραιότητα και προσανατολισμός στην εργατική τάξη σημαίνει πάνω απ' όλα μάχη για να ανυψώσουμε το επίπεδο της πολιτικής της συνείδησης με συγκεκριμένο σχέδιο κατά κλάδο, έχοντας εμπιστοσύνη στο κριτήριό της.

Σημαίνει να ξεκόψουμε από τον εμπειρικό τρόπο δουλειάς που συνιστά υποτίμηση της εργατικής τάξης και της ιστορικής της αποστολής.

Ιδιαίτερα σήμερα που το οπορτουνιστικό ρεύμα και προβάλει μέσα στο κίνημα το πολιτικό σύνθημα της αλλαγής της κυβέρνησης, αποκτά ξεχωριστή σημασία η ιδεολογική πολιτική δουλειά ως αναγκαίος όρος για τη συσπείρωση μαζών, η πολιτικοποίηση της πάλης ως αναγκαία προϋπόθεση για την οργάνωση της δράσης, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Η έκβαση του σκληρού ταξικού πολέμου θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τη βελτίωση της ικανότητάς μας να μπει στο κέντρο της πάλης ο δρόμος ανάπτυξης της εργατικής εξουσίας,
όχι ως σύνθημα,
 αλλά ως συστηματική απόδειξη της υπεροχής της κεντρικά σχεδιασμένης ανάπτυξης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής.

Η Ομιλία του Γραμματέα του Κ.Σ. της ΚΝΕ στο 19ο Συνέδριο



                                                                 ΧΙΩΝΗΣ ΘΟΔΩΡΗΣ

Μαζί με το δυνάμωμα της αντίδρασης σε όλη τη γραμμή και ως γενική τάση και ως ανάγκη του συστήματος που δοκιμάζεται από τις συνέπειες της κρίσης, δυναμώνει και η πίεση για υποχώρηση σε όλη τη γραμμή, απέναντι στο Κόμμα.

Γι' αυτό και η προσπάθεια της αστικής τάξης να αναχαιτίσει την άνοδο της ταξικής πάλης, η κυρίαρχη γραμμή που λέει το ΚΚΕ είτε να ενσωματωθεί με όχημα τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ή να περιθωριοποιηθεί μέχρι και να διαλυθεί, αυτή δηλαδή η επιθυμία των εκμεταλλευτών, μεταφέρεται προσαρμοσμένη μέσα στο κίνημα και στη διαπάλη.
Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα.
Ο αντίπαλος μετά και τις συνεδριακές αποφάσεις, την αντιστοίχισή τους στη δράση, πράγμα απαιτητικό από μόνο του, δεν θα μας αφήσει να κάνουμε περίπατο.

Η ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος σίγουρα δεν είναι έργο μιας πράξης,
αλλά είναι έργο συγκεκριμένης πράξης, που απαιτεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Είναι έργο της εξέγερσης για το τσάκισμα του αστικού κράτους, για την εξουδετέρωση όλων των μηχανισμών της αστικής εξουσίας.

Και οι προϋποθέσεις για τη νίκη σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που σωστά μπαίνουν στο νέο Πρόγραμμα, διαμορφώνονται από σήμερα. 
Δύσκολο καθήκον για το σήμερα, δηλαδή.

Η αναγκαία, αποφασιστική αντιμετώπιση του οπορτουνισμού που χρειάζεται μέτωπο και μέτρα συγκεκριμένα, μπορεί να είναι αποτελεσματική όμως μόνο εάν είμαστε ταυτόχρονα αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί στην προώθηση των αποφάσεων των συνδιασκέψεων και του συνεδρίου.

Και νομίζω ότι δεν έχουμε ξεπεράσει και στο Κόμμα, και πολύ περισσότερο στην ΚΝΕ, το να έχουμε σωστές αποφάσεις αλλά να μη μεταφράζονται και σε ανάλογους τρόπους και μεθόδους καθοδήγησης.

Για τη νεολαία συμφωνώ με τις εκτιμήσεις και τις κατευθύνσεις. Η πανελλαδική συνδιάσκεψη θα μας επιτρέψει και πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία.

Παραμένει σε ισχύ ότι, το βασικό που επηρεάζει την οργανωτική ανάπτυξη όλης της ΚΝΕ είναι οι μαθητικές μας δυνάμεις.

Οι αντικειμενικές δυσκολίες ισχύουν και είναι μεγαλύτερες σε σχέση με παλιότερα.
Επιχειρούν να χτυπηθεί το κύρος του Κόμματος.
 Εχουν ξεκινήσει οι προσπάθειες απαγόρευσης της πολιτικής δράσης, όπως με πρόσχημα τη θεωρία των άκρων σε σχολεία αφού ζυμώθηκε και ζυμώνεται το «έξω τα κόμματα».

Ομως, για την πείρα, νομίζω ότι δεν αποφύγαμε, ξεκινώντας από το ΚΣ, διάφορα προβλήματα.
-Να μην ανησυχούμε όσο πρέπει για δικές μας αδυναμίες και ελλείψεις.
-Να εξετάζουμε πιο προσεχτικά μορφές επικοινωνίας, προσέγγισης, μετώπων πάλης και ανάλογων μορφών, οργάνωσης και επιλογής στόχων.
Στις συγκεκριμένες εξελίξεις, που η προηγούμενη πείρα δεν αντιστοιχούσε πάντα.
Και παίρνοντας υπόψη τα φυσικά κενά και ελλείψεις στην κατανόηση και στην ωριμότητα που υπάρχουν σε αυτές τις ηλικίες.
Ανάλογα να εξετάζουμε τη λειτουργία των ΟΒ και τις μορφές της καθοδηγητικής δουλειάς. Να μην αντιγράφουμε ανεπεξέργαστα κομματικές μεθόδους και μορφές που δεν αντιστοιχούν πάντα και ιδιαίτερα στους μαθητές. Πήραμε μέτρα, γίνεται προσπάθεια η οποία σκουντουφλάει ακόμα σε τέτοιες αδυναμίες.
Περιθώρια στην καλυτέρευση της δουλειάς μας έχουμε, οι αποφάσεις μας θα είναι μεγάλο όπλο, περίοδο χάριτος δεν έχουμε.

Ομιλία του σ. Μάκη Μαΐλη στο 19ο Συνέδριο



ΜΑΪΛΗΣ ΜΑΚΗΣ
Το Κόμμα δοκιμάζεται κάθε μέρα, δοκιμάζεται σκληρά εδώ και 22 χρόνια και προχωρεί, προοδεύει, εμπλουτίζει τη στρατηγική του. 
Όμως, αποδείχτηκε ότι ο πόλεμος γίνεται λυδία λίθος της αντοχής και της ικανότητας του Κόμματος, κάθε ΚΚ, να αντιμετωπίζει τέτοιες συνθήκες.

Ας θυμηθούμε κυρίως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Στο Κόμμα μας εκφράστηκαν δύο γραμμές στην αρχική φάση του ελληνοϊταλικού πολέμου, εκείνη με το Α' γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη και η άλλη απ' την «Παλιά ΚΕ».
Ανάλογη κατάσταση διαμορφώθηκε τότε και σε σειρά άλλων ΚΚ και μάλιστα των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, του Βελγίου. Μιλάμε, δηλαδή, για κράτη που διεξήγαγαν το λεγόμενο αμυντικό πόλεμο, κάποια μάλιστα βρίσκονταν υπό κατοχή από τη Γερμανία. Αυτά βεβαίως συνέβαιναν όσο ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος χαρακτηριζόταν από το Κόμμα των Μπολσεβίκων ιμπεριαλιστικός.
Η θέση που διαμόρφωσε το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εδώ και ένα διάστημα, έχει δεχτεί μια ορισμένη επίθεση από τον διαδικτυακό φραξιονισμό. 
Βεβαίως γνωρίζουμε πού το πάνε. 
Ο καημός τους είναι η συμμαχία με την αστική τάξη ή τμήματά της. 
Με όσα λένε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο θεωρούν σωστή τη στρατηγική του ΚΚΕ στην Κατοχή. Δεν το κρύβουν. Ισχυρίζονται ότι τα λάθη μας της Κατοχής και της μετέπειτα περιόδου δεν πήγασαν από τη στρατηγική του Κόμματος. Οτι δεν ήταν η στρατηγική του που οδήγησε στο Λίβανο. Η στρατηγική σωστή, αλλά ο Λίβανος, η Καζέρτα κ.λπ. λάθος. Σωστή η στρατηγική, γιατί η ίδια εφαρμόστηκε και στις 8 χώρες, που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά από το 1945.
Είναι ασυνεπείς και αντιφατικοί. Γιατί σύντροφοι ο Λίβανος δεν ήταν ένας. Υπήρξαν κι άλλοι «Λίβανοι». Και έγιναν στις χώρες που επικαλούνται για να αποδείξουν ότι αυτή η στρατηγική επιβεβαιώθηκε: Στην Πολωνία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Τσεχοσλοβακία. Και εκεί τα ΚΚ συμμετείχαν σε κυβερνήσεις μαζί με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις των εμιγκρέδων που βρίσκονταν στο Λονδίνο. Με μια διαφορά: ότι ενώ το ΚΚΕ πήγε στο Λίβανο και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία, εκείνες οι κυβερνήσεις πήγαν στις χώρες τους όπου κυριαρχούσε ο Κόκκινος Στρατός. Μάλιστα, η Τσεχοσλοβακική πήγε στη Μόσχα και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία μαζί με το ΚΚ και αστικές δυνάμεις. Αλλά και όπου αυτό δεν έγινε πανομοιότυπα, έτσι κι αλλιώς πραγματοποιήθηκε παντού συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. 
Ο Λίβανος, λοιπόν, δεν ήταν ένας. Ομως εκεί, βρισκόταν ο Κόκκινος Στρατός, ενώ εδώ οι Εγγλέζοι.
Επομένως, είναι έξω από την πραγματικότητα ότι η τότε στρατηγική διαμόρφωσε συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική εξουσία, παρά τον ηρωικό αγώνα των ΚΚ. 
Εκείνο που διαμορφώθηκε, ήταν ένα ευρύτατο αντιφασιστικό μέτωπο που ήρθε στην εξουσία, αλλά που γρήγορα οι περισσότερες αστικές δυνάμεις αποβλήθηκαν, διότι η ταξική πάλη συνεχιζόταν φυσικά και πέρασαν ανοιχτά απέναντι. 
Στο φόντο αυτών των εξελίξεων πρέπει να αναζητήσουμε μια πολύ βασική εξήγηση για τις διαστάσεις που πήραν τα αντεπαναστατικά γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία, του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, του 1980 στην Πολωνία, καθώς και στην εξαρχής πορεία της Γιουγκοσλαβίας. 
Και να δούμε και τις αστικές κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες υπήρξε συμβιβασμός κι εκεί που δεν υπήρχαν πολιτικές εκφράσεις τους στην εξουσία, πολύ περισσότερο μετά από τη συγχώνευση των ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά.

Βαγγέλης Μπούτας



ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΠΟΥΤΑΣ

Το σύνθημα του Συνεδρίου, Λαϊκή Συμμαχία ο λαός στην εξουσία, ο σοσιαλισμός αναγκαίος και επίκαιρος. Είναι το απαύγασμα των ντοκουμέντων, είναι η πλήρης αντιστοιχία των επιδιώξεων του Κόμματός μας.

Θέλω να σταθώ στη συμμαχία, όπως προσδιορίζεται ως αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική εργατών - αυτοαπασχολούμενων - φτωχομεσαίων αγροτών. Πρωτίστως, συμφωνώ με το ξεκαθάρισμα που γίνεται σχετικά με τη συμμετοχή του ΚΚΕ σε αστική κυβέρνηση και την κοινή κάθοδο σε εκλογές ή συνεργασία με κόμματα που έχουν δημιουργηθεί από στελέχη που έφυγαν από το δικό μας Κόμμα.

Προφανώς στο κίνημα με εργαζόμενους και άλλα λαϊκά στρώματα μπορούμε να συναντηθούμε στους αγώνες υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων με κατεύθυνση τη λαϊκή εξουσία. Σήμερα στην ύπαιθρο - στα χωριά δεν υπάρχουν μόνο αγρότες και σε πολλές περιπτώσεις οι καθαροί αγρότες είναι μειοψηφία έναντι άλλων επαγγελματιών και ανέργων.

Σε λίγα χωριά υπάρχουν δραστήριοι αγροτικοί σύλλογοι, που με τη σωστή καθοδήγηση μπορούν να συσπειρώσουν όλο το χωριό για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία.

Αν δε ζωντανέψουμε τους συλλόγους θα έχουμε μια ΠΑΣΥ χωρίς πόδια, δε θα έχουμε τα εργαλεία από τη μεριά των αγροτών σε κάθε νομό, δηλαδή την ομοσπονδία ή τη δυνατή ΠΑΣΥ για να μπει στη συμμαχία.

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική, η νέα καπιταλιστική διάρθρωση στον αγροτικό τομέα στη χώρα μας, μέσα στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, σαρώνει κυριολεκτικά τη μικρομεσαία αγροτιά, διώχνει τη φτωχή αγροτιά από την παραγωγή.

Τα δεδομένα πλέον για την κατάταξη των αγροτών σε μεσαίους ή φτωχούς μεταβάλλονται από χρόνο σε χρόνο. Σε δυναμικές καλλιέργειες πριν από 7-8 χρόνια με 50 στρέμματα ζούσες άνετα.

Σήμερα για να είσαι στην πρότερη κατάσταση πρέπει να καλλιεργείς από 200 στρέμματα και πάνω.
Το 70% της γης είναι υποθηκευμένη στην ΑΤΕ - Πειραιώς με άμεσο τον κίνδυνο να κατασχεθούν.

Οι δανειακές διευκολύνσεις πλέον είναι σε λίγους αγρότες και κτηνοτρόφους, με αποτέλεσμα εκατ. στρέμματα να μένουν χέρσα. Ειδικό βάρος πρέπει να πέσει στους μικρομεσαίους κτηνοτρόφους για την οργάνωσή τους σε συλλόγους για κοινή δράση με τους αγρότες και τη σφυρηλάτηση της ενότητας.

Το πιο ασφαλές κριτήριο σήμερα για την κατάταξη των αγροτοκτηνοτρόφων είναι αν γίνεται συσσώρευση κεφαλαίων από την αγροτική εκμετάλλευση, για να κάνουμε το διαχωρισμό μικρών και μεγάλων αγροτοκτηνοτρόφων.

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις ανέδειξαν μια σειρά από δυνατότητες αλλά και προβλήματα που καλούμαστε ως Κόμμα να λύσουμε:

Απουσίαζαν από τις κινητοποιήσεις οι φτωχοί αγρότες, είτε γιατί είναι απογοητευμένοι ή γιατί κάνουν άλλες δουλειές.

Οι αγρότες που συμμετείχαν στα μπλόκα διεκδικούσαν να μείνουν στην ίδια κατάσταση, να μη φτωχύνουν.

Η οργάνωση του αγώνα ξεκίνησε από περιοχές που είναι ζωντανοί και δραστήριοι οι αγροτικοί σύλλογοι.

Οι αγρότες ανεξάρτητα τι ψήφισαν, έδειξαν μεγάλη εμπιστοσύνη στους κομμουνιστές αγρότες που ηγούνταν.

Ωρίμασε σε μεγάλο βαθμό η συνείδησή τους για την αντιαγροτική ΚΑΠ και για το ρόλο της ΕΕ.

Αποδέχτηκαν το ΠΑΜΕ και την ΠΑΣΥ, που μέχρι πέρσι τα ταύτιζαν με το ΚΚΕ και αντιδρούσαν.

Συνειδητοποίησαν περισσότερο την ανάγκη κοινής δράσης, συμμαχίας αγροτών, εργατών και άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Κατάλαβαν την ανάγκη οργάνωσης και ζωντανέματος των αγροτικών συλλόγων στα χωριά. Μέσα σε 15 μέρες μετά τη λήξη του μπλόκου στη Νίκαια, 25 σύλλογοι στην Καρδίτσα έκαναν εκλογές και πήραν μέρος στις εκλογές της Ομοσπονδίας Καρδίτσας, κάτι που είχε να γίνει εδώ και 15 χρόνια.

Είναι πρόσφορο σήμερα το έδαφος σε όλη τη χώρα να προχωρήσουμε στην ανασύνταξη του αγροτικού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Είναι ώριμα σήμερα τα πράγματα να συμβάλλουμε στη δημιουργία της λαϊκής συμμαχίας με αναβαθμισμένο αγροτικό κίνημα.